Ο αείμνηστος αδελφός μου Κωνσταντίνος Δ. Γεωργούλης, έπειτα από μακράν θητείαν εις την Εκπαίδευσιν, αρξαμένην από του 1915, διωρίσθη κατά το 1941 Διευθυντής του Διδασκαλείου Μέσης Εκπαιδεύσεως, θέσιν ην διετήρησε μέχρι τον 1964, οπότε συνταξιοδοτηθείς απεχώρησε της Υπηρεσίας.
Κατά την μακράν παρά τω Διδασκαλείω Μ. Εκπαιδεύσεως θητείαν του έσχε την ευκαιρίαν να θέση τας βάσεις σταθερών παιδαγωγικών και διδακτικών μεθόδων, προαγουσών τας αρχάς του Ελληνοχριστιανικού πολιτισμού, αίτινες εξησφάλισαν την κατά την διαδρομήν των χιλιετηρίδων ύπαρξιν και επιβίωσιν του γένους των Ελλήνων.
Και ενώ είναι πολυμερές το συγγραφικόν του έργον εις ό, τι αφορά, την φιλοσοφίαν και τας ανθρωπιστικάς σπουδάς, ουδέποτε απεφάσισε να δώση οριστικήν μορφήν εις τας παιδαγωγικάς και εκπαιδευτικάς μεθόδους. Εθεώρει ότι αύται απετέλουν ζώντα οργανισμόν, εξελισσόμενον μέσα εις τον χωρόχρονον και δεχόμενον τας επιδράσεις των εκάστοτε σημειουμένων πολιτιστικών και κοινωνικών εξελίξεων.
Δια τοϋτο, εις τα ευρεθέντα χειρόγραφά του, ευρέθησαν πολλαπλαί εκδόσεις της Διδακτικής, εξ ων, κατά την γνώμην του, ην κατ' επανάληψιν μοι είχεν εκφράσει, ουδεμία ήτο η οριστική.

Για τον συγγραφέα:

 Ο Κωνσταντίνος Δ. Γεωργούλης γεννήθηκε στην Καλαμάτα το 1894 και πέθανε στην Αθήνα το 1968. Σπούδασε φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών (1912- 1917) και με κρατική υποτροφία (1930- 1933) Φιλολογία, Φιλοσοφία και Παιδαγωγικά στα Πανεπιστήμια του Βερολίνου και του Φράιμπουργκ, όπου είχε διδασκάλους τον Γαίγκερ, τους Χούσσερλ και Χάιντεγκερ, και τον Σπράγγελ, οι οποίοι βρίσκονταν τότε στην πρωτοπορία της ευρωπαϊκής σκέψης. Υπήρξε φύση δημιουργική και πολυμερής, δεινός ελληνιστής, φιλόσοφος και παιδαγωγός. Δίδαξε γενιές ολόκληρες μαθητών στα σχολεία της Μ. Εκπαίδευσης και καθηγητών στο Διδασκαλείο Μ. Εκπαίδευσης, του οποίου υπήρξε και Διευθυντής επί δύο τουλάχιστον δεκαετίες (1941- 1964).

Η πολυμέρεια, η περιεκτικότητα και η βαθυστόχαστη αντίληψη διακρίνουν το συγγραφικό του έργο. Κλασικά στο είδος τους είναι η «Πρώτη Φιλοσοφία» (Τα μετά τα Φυσικά) του Αριστοτέλη (1935), η μετάφραση και εισαγωγή στην «Πολιτεία» του Πλάτωνος (1939), οι εισαγωγές του στους «Νόμους» του Πλάτωνος (εκδ. Παπύρου) και στο «Συμπόσιο» του Πλάτωνος (εκδ. Ζαχαρόπουλου), η επίπονη μετάφραση του έργου του Αριστοτέλη «Φυσική ακρόασις» (Τα Φυσικά) που εκδόθηκε μετά το θάνατό του (εκδ. Παπαδήμα), «Αριστοτέλης ο Σταγιρίτης» (1962). Συνέγραψε ακόμα πολλά παιδαγωγικά συγγράμματα καθώς και φιλολογικά, φιλοσοφικά και παιδαγωγικά άρθρα στη Μεγάλη Παιδαγωγική Εγκυκλοπαίδεια, στο Εγκυκλοπαιδικό λεξικό Ηλίου και σε περιοδικά.